از زندگانیم گله دارد جوانیم ...

از زندگانیم گله دارد جوانیم / شرمنده‌ی جوانی از این زندگانیم 
دارم هوای صحبت یاران رفته را / یاری کن ای اجل که به یاران رسانیم 
پروای پنج روز جهان کی کنم که عشق / داده نوید زندگی جاودانیم 
چون یوسفم به چاه بیابان غم اسیر / وز دور مژده‌ی جرس کاروانیم 
گوش زمین به ناله‌ی من نیست آشنا / من طایر شکسته پر آسمانیم 
گیرم که آب و دانه دریغم نداشتند / چون میکنند با غم بی همزبانیم 
ای لاله‌ی بهار جوانی که شد خزان / از داغ ماتم تو بهار جوانیم 
گفتی که آتشم بنشانی، ولی چه سود / برخاستی که بر سر آتش نشانیم 
شمعم گریست زار به بالین که شهریار / من نیز چون تو همدم سوز نهانیم