شازده کوچولو ...

کتاب شازده کوچولو نوشته آنتوان دوسنت اگزوپری رو حدود ده سالی بود که داشتم ولی اون رو تا حالا نخونده بودم متاسفانه ! نمی دونم چرا ! ولی چند روز پیش بدون اینکه قصد خوندن کتاب رو داشته باشه اتفاقی پاراگراف اول داستان ـش رو خوندم و چقدر زیبا بود؛ نتونستم ازش دل بکنم.

هنوز تمومش نکردم ولی واقعا دارم از کلمه به کلمه ش لذت می برم، چقدر طرز فکر نویسنده کتاب و موضعی که نسبت به آدم ها یا به قول خودش آدم بزرگ ها گرفته به طرز فکر من نزدیکه !

یه قسمتی از کتاب رو اینجا می نویسم که خودم تا حالا یه کم بیشتر از بقیه کتاب نظرم رو جلب کرده، ترجمه بسیار خوب آقای محمد قاضی ...

• ... من اگر این جزئیات را درباره ستاره « ب 612 » برای شما نقل کردم و اگر شماره آن را به شما گفتم برای آدم بزرگ ها است. آدم بزرگ ها ارقام را دوست دارند. وقتی با ایشان از دوست تازه ای صحبت می کنید هیچوقت به شما نمی گویند که مثلا آهنگ صدای او چطور است؟ چه بازی هایی را بیشتر دوست دارد؟ آیا پروانه جمع می کند؟ بلکه از شما می پرسند: « چند سال دارد؟ چند برادر دارد؟ وزنش چقدر است؟ پدرش چقدر درآمد دارد؟ » و تنها در آن وقت است که خیال می کنند او را می شناسند. اگر شما به آدم بزرگ ها بگویید: « من خانه ی زیبایی دیدم پشت بامش کبوتران ...»، نمی توانند آن خانه را در نظر مجسم کنند. باید به ایشان گفت: «یک خانه ی صدهزار فرانکی دیدم! » آن وقت به بانگ بلند خواهند گفت: به به ! چه خانه ی قشنگی !
• همین طور اگر شما به ایشان بگویید: « دلیل اینکه شازده کوچولو وجود داشت این است که او بچه شیرین زبانی بود و می خندید و گوسفند می خواست و هر کس که گوسفند بخواهد دلیل بر این است که وجود دارد.» شانه بالا می اندازند و شما را بچه می پندارند ! ولی اگر به ایشان بگویید: « سیاره ای که شازده کوچولو از آنجا آمده ب612 است» باور خواهند کرد و شما را از شر سوال های خود راحت خواهند گذاشت. آدم بزرگها همین طورند. نباید از ایشان رنجید. بچه ها باید نسبت به آدم بزرگها خیلی گذشت داشته باشند ...